Powszechność dud i wielkie zamiłowanie górali żywieckich do ich dźwięku
przemawiają zbyt wyraźnie za tym, że instrument ten od niepamiętnych czasów jest
prawie wyłącznym i najdoskonalszym wyrazem upodobań muzycznych mieszkańców
tej ziemi. Wyłączność ta zatraca się tuż za szczytami gór (…); tu w kotlinie żywieckiej
bawią się prawie wyłącznie przy dźwiękach muzyki jednego skrzypka i jednego
dudziarza. Ludwik Delaveaux, właściciel wsi Rycerki w pierwszej połowie XIX stulecia,
autor sympatycznego rysu etnograficznego pt. „Górale Beskidowi” nie wie nic więcej o
ich orkiestrze, jak tylko to, że „jeden kobziarz (?) i jeden skrzypek potrafią zagłuszyć
całą gawiedź pijanych biesiadników”. Zatem nie zmieniło się tu nic od lat bez mała stu.

Stefan M. Stoiński